‘Ik hoor je & ik luister’ – Theo Vesseur 1921-1991

ik hoor je dic h ten of zoals hij zel f zei enkele best aardige te k stjes zijn laatste bundel ach er is meer ik luister dan je denkt heeft als motto als de tek st viel te lezen dan kunnen de letters verble ken i k h e b met p l ezier gewerkt aan d e uitgave ervan ik kende t heo pas sind s zijn pensionering theo vesseu r genoeg om me mijn leven lang gesteund te voe len door zijn warme zorgvuldige onaange 1921 199 1 pastheid zijn trouwe eigen aardigheid anne van delf t op tweede kerstdag overleed theo vesseur zo n veertig jaar lang inspireerde hij men sen om over en weer hun eigen taalvormen te gebruiken vertellend schrijvend drukkend spelend onconventioneel en goed hij was fel tegen brute zekerheden die ver nieuwing van onderwijs en maatschappij te genhielden voor mensen die iets essentieels te zeggen hadden was hij mild en ondersteunend die mensen vielen hem op je weet toch waar iets zinnigs gebeurt kon hij zeggen hij had vertrouwen in de inspiratie van anderen die op basis van dat vertrouwen weer verder kwamen hij genoot van dat proces theo werkte graag samen met mensen van verschillende vakkundigheden op die manier leverde hij een baanbrekende bijdrage aan de ontwikkeling van lekespel tot dramatische vorming hij was verslingerd aan drukken aan letters en papier en zou op elke school een drukpers telke ns willen zien zelf drukken van teksten vond hij al s i k een de u r door ga belangrijk typografie was voor hem intonatie van geschreven taal ambachtelijke zorg voor en de taal leidde tot effectief woordgebruik zon in een nieu w e ruimte st a der franje en zo leerde je de essentie van wat je is er een begin wilde zeggen op papier te zetten en als ik dan weer bij zijn pensionering als vakdidacticus in verder g a 1987 schreef hij voor moer waar ging het en in weer nieuwe ruimten st a eigenlijk om en waar gaat het om over kij ken naar wat leerlingen nodig hebben over en wee r omgaan met mensen en hun taal in zijn korte een nieuwe deur door g a termijn als redacteur droeg hij de mengeling en tussen bloem en rotzooi sta van kritiek en mildheid uit die zo karakteris zijn anderen er oo k tiek was voor hem hij was kritisch het hele ergens niet zo ver onderwijs moest anders maar als hij produk ten van anderen moest beoordelen was hij hun tijd verdicht in mij mild hij gaf anderen de ruimte om op hun afschei d manier te schrijven dat ken ik nie t theo schreef vooral de laatste jaren veel ge i99z i moer 1